Obserwatorzy

niedziela, 14 lutego 2016

Ferie i dzieci

Wczoraj przyjechała córka Piotra. Na ferie. Napiszę kiedyś o tym bajkę. O tym naszym patchworku. Ale ją to wydam. Współczesna wersja kopciuszka, tyle że w mojej bajce kopciuszkiem będzie każda z nas. Córka Piotra, nasze córki wspólne (dwie) i ja - matka i czasowo macocha.
No i ojciec u nas będzie bardziej aktywny niż w oryginale. Właśnie, gdzie jest ojciec w "Kopciuszku"?

Dziś był aktywny dzień (jakby jakiś nie był). Rano poranek rodzinny, potem Wymybaja, czyli improwizowany spektakl dla dzieci, tworzony przez moje koleżanki z Wymywamy i uczestniczące w nim dzieci. 

Nasze dzieci są już takie duże. Były aktywne podczas obu atrakcji. Słuchały bajki, którą czytał Piotrek, rysowały kartkę walentynkową, tańczyły. A na spektaklu same siedziały na scenie. To znaczy z innymi dziećmi, ale bez nas. Ze starszą córką Piotra i córkami znajomych. 
Pomyślałam dziś sobie nawet, że fajnie jest mieć dużo dzieci. Te starsze opiekują się młodszymi (oczywiście te starsze też są najpierw młodsze i to jest jednak problem), jest mega wesoło i ciekawie. Jak są fajne dzieci. A im więcej mam styczności z dziećmi, tym bardziej stwierdzam, że raczej większość dzieci jest fajna. Kiedyś miałam zupełnie inną teorię. Ale to było wtedy, kiedy dzieci mnie w ogóle nie interesowały i nie znałam ich za wiele. 

Więc może rzeczywiście kręgle też są fajne? (Nigdy nie grałam a nienawidzę).

No więc mimo trudności tego patchworka, to on też jest fajny. Dzieci kochają swoją starszą siostrę, a ona je. 
To my, starzy, musimy to sobie dobrze ułożyć. I ułożymy.

Ale bajkę i tak napiszę.

wtorek, 9 lutego 2016

Śledzik i Nakło

Dzieci miały dziś swój pierwszy bal. Wczoraj uszyliśmy im stroje jaskiniowców.



Za co innego mogliśmy je przebrać, skoro mamy najstarszy telewizor w Bydgoszczy? A ojciec od kilku dni szukał po fotografach kliszy do aparatu? W końcu dziś kupił. Cieszy się jak pięciolatek z kolejki. Albo piętnastolatek z browara (pewnie już dziś trzynastolatek, ale wolę tego głośno nie myśleć).

No więc w piątek Klara miała przez cały dzień 39,9 a dziś poszła na bal. Piątek to był straszny dzień. Z piątku pochodzi mój ostatni tu wpis. No i po tym stresie gigancie, kiedy to zastanawiałam się, czy wrzucać Klarę do wody, podać jej wiadro ibufenu, czy po prostu dać jej się wyspać, wybrałam to ostatnie i gdy ojciec wrócił z pracy i przyszła jeszcze moja mama z obiadem, dzieci się obudziły w super humorach i bez gorączki. Klara w najlepszej formie mówiła wszystkie słowa, które zna, a Fela śpiewała swoja ulubioną, autorską piosenkę. A ja byłam martwa. Choć szczęśliwa, że dzieciom się polepszyło.

W sobotę poszliśmy na pierwszy po tygodniu spacer.
W niedzielę zaliczyliśmy "Mleko" w teatrze (po raz drugi),



plac zabaw i pojechaliśmy na wycieczkę. do Nakła. Nad Notecią. Skusiła nas ta Noteć najbardziej.
Zaparkowaliśmy na rynku i poszliśmy szukać rzeki. Najpierw objawił nam się taki mały kanał, no a potem ta rzeka. Przy niej rosły wysokie sitowia, na niej pływały kaczki. W niej znajdowało się pełno śmieci, butelek, odludzkiego syfu. Straszne. Mieć rzekę w mieście i tak o nią nie dbać. Widać, że kiedyś na tej rzece toczyło się barkowe życie. Przy brzegu są zamontowane stare polery, co jakiś czas są takie małe pomostki.
Zgłodnieliśmy. Wróciliśmy na rynek i weszliśmy do "Arabeski", w której zjeść można dania od kuchni włoskiej do chińskiej. Zamówiliśmy pizzę. Chwilę przed jej podaniem, Piotr zobaczył napis, że na życzenie klienta robią tam pizzę na cienkim cieście. No więc dostaliśmy wytrawną drożdżówkę na obiad. Ja jej nie zjadłam. 

Poszliśmy jeszcze do parku, w którym jest ekstra muszla koncertowa "Relaks". 

Na razie do Nakła nie pojedziemy.

Chciałam sobie zrobić przerwę od Majgull Axelsson, bo skończyłam "Lód...", ale jednak czytam teraz jeszcze "Ta, którą nigdy nie byłam". Odkąd nie ma w telewizji cyklu "Okruchy życia" w środę, Majgull zastępuje mi te obyczajówki na jedynce. Poza tym, mamy tak stary telewizor, że nie odbieramy jedynki. I dwójki. 

Dziś śledzik, ale to w ogóle nieważne, bo on i tak niczego nie zmienia. Pamiętam, jak byłam dzieckiem, to strasznie się bałam środy popielcowej (ona jutro). To znaczy pójścia tego dnia do kościoła. Tego popiołu się bałam. Że ksiądz mi spali włosy. I nigdy w środę popielcową w kościele nie byłam.
I raczej nie będę.



piątek, 5 lutego 2016

Własny pokój

"Dobrze. Teraz jest w swoim własnym świecie. W drodze do swojego pokoju. Nikt w rodzinie nie wiedział, że pokój został już w pełni urządzony w jej głowie. Nikt nie pojmował, że może ich zostawić, kiedy przyjdzie jej na to ochota, i że naprawdę to robi, i to raz za razem, że to tutaj ucieka myślami setki razy na dzień, kiedy gotuje, kiedy zmywa, kiedy jedzie na rowerze do pracy lub do domu; że tylko wygląda, jakby siedziała przy stole razem ze wszystkimi, bo w rzeczywistości biegnie już na górę po schodach, przechodzi po nieheblowanej, drewnianej podłodze komórki na strychu i otwiera drzwi do pokoju, w którym na półkach stoją starannie poukładane książki, a nieduża, biała lampa rzuca przyjaźnie żółtawe światło. Do pokoju ze świeżo obitym fotelem z ratanu - w rzeczy samej fotel jest już gotowy i stoi w komórce, przechodząc obok niego, pogłaskała bawełnę w niebieską kratkę - i nieskończenie uporządkowanym biurkiem, na którym leżą poukładane w rządku, świeżo zatemperowane ołówki. Własny pokój."*


Od wtorku dzieci są chore. U Klary już dwa razy był lekarz. Drugi raz godzinę temu. Przeżyłam dziś masę krytyczną stresu. Nie będę się rozwodzić za bardzo w temacie chorych dzieci, bo kto rodzic (z naciskiem na matkę; na matkę zawsze z naciskiem), to ten stres zna. A kto dziecka nie ma, to niech pyta, opowiem.

Poza momentami gorączki, snu, maligny, są aktywności. Zabawy, jedzenie, kąpiele. I zawezwania matki:
- Gile! Siku! Pić! Mama! (Fela wołając mnie, krzyczy: tata!), Banan! (Klara krzyczy baban, Fela: bamam), Czytać! Kupa! Pupa! Boli noga (nie wiadomo, czy boli, ale znają takie wyrażenie), Buła! Jeść! Ciastko!
I inne.
We dwie.
Miliardy powtórzeń.
Bez szans na wyjście na spacer.

Marzy mi się taki mały pokój na końcu długiego korytarza w naszym domu. Nie mamy co prawda długiego korytarza. Ale taki mały pokój, z dźwiękoszczelnymi drzwiami. Może być komórka, bez okien. Spiżarnia, bez światła. Taka pół metra na pół metra, byle ta dźwiękoszczelność była.

Własny pokój. Virginia Woolf o nim pisała, wszyscy to wiedzą. Skrzynka na bajki będzie takim własnym pokojem. Moim i jeszcze dwóch dziewczyn. Czyli nie takim własnym do końca, ale to tak naprawdę nieważne. To będzie własny pokój wszystkich, którzy będą go potrzebowali. Będą mogli przyjść, usiąść, poczytać, pomilczeć. I oczywiście zamówić bajkę. Tylko jeszcze nie wiem, kiedy ją otworzymy. Ludzie planują, dzieci kule noszą.
Więc cierpliwości.

* cytat z książki "Lód i woda, woda i lód", Majgull Axelsson. Oczywiście nie należy brać go dosłownie, że ja mam tak samo.

P.S. I jak tak dziś płakałam, bo się bałam o Klarę, to Fela powiedziała do mnie: - Nie płacz, mamo. <3 (Nie - "tato")

poniedziałek, 1 lutego 2016

Na przednówku

Dziś odebrałam pierwszą korespondencję do mnie, jako do firmy. Jedna, to odręczna wiadomość od pani z ofertą z jednego z banków, a druga to pismo od oszustów. Tak. Gdy zakładałam Skrzynkę, to pan z Urzędu Miasta z Wydziału Spraw Obywatelskich (w referacie działalności gospodarczej, czyli tam, gdzie zakłada się firmę) ostrzegł mnie, żebym nie zapłaciła nigdy, jak dostanę list, w którym każą mi płacić za wpis do ewidencji. Bo ten wpis jest darmowy i wpisałam się podczas wizyty w tym referacie właśnie. No i serio dostałam takie pismo. Z blankietem, że mam zapłacić 200 zł. Więc jeśli będziecie zakładać firmę, to o tym pamiętajcie. Nie płaćcie.

Poza tym, nie mogę się doczekać, kiedy se coś kupię na fakturę.

Remont Skrzynki jeszcze trwa i robi go głównie Piotr. Kochany jest.

Poza tym Piotr kupił ostatnio "Jadłonomię", książkę kucharską z przepisami wegańskimi. Pierwsza książka kucharska, która zachwyca mnie nie tylko zdjęciami jedzenia, ale też z niej faktycznie korzystam. Na razie mało, ale będę, wiem to, bo to moja stylówa gotowania. I nie ma tam trudnych składników, po które trzeba jechać na drugi koniec świata. Albo wykopać z jądra Ziemi.

Mi przyniósł dziś "Podkrzywdzie" Andrzeja Muszyńskiego, bo ten autor będzie gościem tegorocznych Ethniesów. Już czwartych. Ale o tym będzie osobny post.

Moja koleżanka ciągle mówi, że jest rok małpy i się z tego cieszy. Też się cieszyłam, do dzisiaj, kiedy sprawdziłam, jaki rok małpy będzie dla koguta (jestem nim w chińskim horoskopie). No więc koguty będą miały najgorzej. Nie wiem, co mnie skusiło, żeby se to przeczytać. Nie wierzę w to, ale wolałabym zobaczyć, że koguty będą miały jednak ekstra. No trudno.

Dzieci były tydzień zdrowe, więc limit się wyczerpał. Pani w żłobku powiedziała, że wszystko się skończy, jak pójdą do trzeciej grupy. Trzecia grupo, przybywaj.

I niech już przyjdzie wiosna, bo tego, co jest teraz, to nawet wiatr nie ratuje.