Rodzina patchworkowa - bez lukru

Z Felką w szpitalu siedzi od wczorajszego wieczora Piotr, a ja zabawiam od godz. 8 rano trzy dziewczynki. Klarę, Zuzię i Dobrochnę. Klara ma 14 miesięcy (to ta zapomniana córka, bliźniaczka Feli, królowej oddziału kardiologii i w ogóle królowej naszego życia od niedzieli przez zdarzenie z sopockiej knajpy), właśnie zaczęła drzemkę, Zuzia - moja prawie sześcioletnia bratanica i Dobrochna, córka Piotra z pierwszego związku. Wspomniałam o  niej, w pierwszym wpisie. I dodałam, że rodzina patchworkowa jest dla mnie trudna. O tym za chwilę. Bo zastanawiam się, na ile w (na) blogu można pozwolić sobie na otwarcie. Tzn., na ile ja się chcę otworzyć z opowiadaniem własnych historii. I nie tylko własnych, bo przecież nie piszę tylko o sobie. Blog musi być szczery, to na pewno, bo inaczej nikt go nie będzie czytał. A dobra, nieważne. Ok, więc patchwork jest trudny. Dobrochna ma 9 lat i jest dorosła. Ona już nawet nie jest nastolatką. Chce być traktowana, jak dorosła. Uczestniczy w każdej naszej rozmowie, podważa decyzje, non stop dyskutuje. Czasem żałuję, że pozwoliłam jej mówić sobie "na Ty" na początku mojego związku z Piotrem, ale wiecie, jak to jest. Chce się być taką fajną, super cool no i żeby przede wszystkim to dziecko cię zaakceptowało i polubiło. No więc, wydaje mi się, że przez to mówienie sobie po imieniu i początkowa relacja koleżeńska z dzieckiem byłego partnera utrudnia mu później (temu dziecku) traktowanie tego nowego opiekuna (opiekunki) jako swego opiekuna właśnie. Dziecko ma trochę chaos, że jak nagle ta starsza kumpela może zakazać mu oglądania telewizji, czy zjedzenia słodycza (takie banalne przykłady, dla zobrazowania). Druga rzecz, która wkurwia (mnie wkurwiała na maksa), to jak ludzie mówią temu dziecku przy Tobie, że jego nowe siostrzyczki, są do niego podobne. No tu już mnie chuj strzelał, bo jak moje dzieci z Piotrem mają być podobne do Dobrochny, skoro ona jest identyko, jak matka?
Tu już mi się te światy mieszały za bardzo, o jezus. Chyba że pani w piekarni mówiła, jak byłyśmy tam z Dobrą na zakupach, że ona jest podobna do mnie. Tu mi grało. To chyba za tę przeszłość wspólną tej kobiety z Twoim obecnym chłopakiem chce się ją trochę ukarać. Taka trochę zazdrość wstecz. Może jakaś bratnia patchworkowa matka, czyli bardziej siostrzana, napisze coś w tym temacie w komentarzu, bo na razie z tymi komentarzami to jest licho. Ej, weźcie je piszcie. No i jeszcze moja lekka zazdrość o to dziecko. W sensie zazdrość o uwagę i cierpliwość, którą on (ojciec dzieciom) ma dla dziewięciolatki, a której brakuje mu czasem dla tych naszych maleńkich bliźniaczek. No bywa gorąco. O niego czasem też bywam zazdrosna, jako ja. Dobrochna jest u nas dwa razy do roku. W ferie i w wakacje, bo mieszka na maksa daleko. Czasem myślę, że to lepiej, a czasem, że gorzej, bo może jak by była na co dzień, to nie było by to takie święto i wszyscy zachowywaliby się normalniej. Poza tym, co najważniejsze w tym wszystkim (tak czuję), to wszystkie trzy - Dobra, Klara i Fela - bardzo się kochają, lubią bawić, a starsza siostra ma dla nich dużo cierpliwości i lubi się nimi zajmować. No są miłe momenty. I jak jest ten czas, że Dobrej nie ma z nami, to za nią serio tęsknię. Bo to mądre i kochane dziecko jest. No właśnie. Gdy zachowuje się jak dziecko.