Chore dzieci

Fela charczy jak stary żul, a Klara walczy z gorączką. Wczoraj wieczorem przełożyłam Klarę do naszego łóżka w sypialni z obawy, że swym płaczem obudzi Felkę. Uspokoiła się w moich ramionach, dostała syrop na zbicie temperatury (zbyt wysokiej). Wróciłam do pokoju, zasiadłam przy stole do swojej pisaniny i poprosiłam Piotra, by zerknął, czy Klara śpi, bo jak nie, to zaraz spadnie z łóżka. I nagle Klara w za dużej piżamie, ze smoczkiem w ustach, trzymając misia pod pachą, wtargnęła do pokoju. Wdrapała się na moje kolana, wyjęła smoczek i zaczęła mi coś opowiadać. Przesłodki ten dzieciak jest. Fela oczywiście też. Felka obudziła się i tak, bo katar zakleił jej dziurki w nosie i nie mogła oddychać. Zaczęła płakać i gdy weszłam do pokoju, siedziała w śpiworku i z całej siły przytulając misia do twarzy (myślę, że w ten sposób wycierała sobie nos), coś mi opowiadała.

Poszły do żłobka i już wróciły. Gorączka, katar, kaszel – pani doktor orzekła, że dzieci zaatakował wirus. Jutro idziemy do kontroli. Mam pewien problem, gdy moje dzieci chorują. Mianowicie wpadam w panikę, histerię i płaczę, gdy tylko słupek rtęci przekracza 38 stopni. A jeszcze, jak dochodzą do tego drgawki (Klarze doszły wczoraj i przedwczoraj, wieczorem oczywiście, bo wieczorem dzieją się zwykle najfajniejsze rzeczy, ale i najstraszniejsze), to ja już mogę tylko zadzwonić po pogotowie. Nie mam w ogóle zimnej krwi. Macie jakieś rady? To mija? Czy można jakoś opanować ten strach? To jest naprawdę straszne, bo myślę, że chorób podobnych przede mną miliony, a ja się zachowuje jak ostatnia histeryczka. Myślę od razu o najgorszym. Jak dziś przy śniadaniu dzieci nie wkuwały widelców w parówki, tylko siedziały jak te łosie i nie wiedziały, po co im ten sprzęt, to od razu pomyślałam, że cofają się w rozwoju, czyli mają pneumokoki. To w ogóle nie jest śmieszne, bo ja naprawdę tak pomyślałam. Mieliśmy je zaszczepić na to jutro, ale nie pójdziemy, bo są chore.  

Teraz to jest naprawdę prawdziwa dorosłość.