Miasto moje, a w nim.

Czterdziesty post. Jestem pewna, że gdybym zarabiała na tym blogu i musiała tutaj coś pisać, to już by go nie było. Najwięcej motywacji dają mi Wasze komentarze - oczywiście nie tu, bo tu ich jak kot napłakał (weźcie komentujcie, taki apel od razu) - na fejsie, Wasze wiadomości, od osób znanych mi, ale też obcych, choć gdzieś tam bliskich, bo, jak się okazuje, czają bazę. Generalnie jest dużo osób, które czają moją bazę i same mają podobną. Bloga mego czytają zapewne też Ci, co tej bazy nie mają, nie czają, nie czują i nawet nie lubią, ale i ich serdecznie pozdrawiam. Drugą motywacją jest totalna wolność słowa (no prawie, czasem naprawdę jestem dyplomatyczna), którą sobie tu uprawiam i bardzo mi z tym przyjemnie. No więc nie piszę go dla kasy, a kasa ważna jest, więc wymyśliłam biznes życia, ale na razie więcej o nim nie powiem. Muszę go dopieścić, żeby nie spalić na panewce, co byłoby na maksa w moim stylu. Jeśli będę potrzebowała pomocy, to się zgłoszę. Właściwie to jej potrzebuję: potrzebuję marketingowca, PRowca i kogoś, kto stawia strony. I grafika. I najlepiej jak stawiacz/stawiaczka stron byłby/byłaby nim/nią. Gdyby ktoś chciał mi pomóc w zostaniu sławną miliarderką, to proszę. Odwdzięczę się.
Kasa przydaje się na wyjazdy z Bydzi, dzięki którym chce się do Bydzi wracać. Skończyłam "Inną duszę" (Stawska, pożyczam Ci teraz), książkę Łukasza Orbitowskiego, o której już tu wspominałam. Fabuła opiera się na dramatycznych zdarzeniach, które miały miejsce u nas w latach 90. Dwa mordy (nie dwie). No i to, że rzecz dzieje się w Bydgoszczy jest tylko jedną z zalet (dla mnie to zaleta), ale naprawdę, niesamowicie czyta się o tamtym mieście. Przypominałam sobie je i przy okazji siebie na jego tle w tamtych czasach. Jak bardzo chciałam stąd wyjechać (i wyjechałam), bo tu tylko brud, smród i ubóstwo, i NIC się nie dzieje. Dziś jest tu ładniej, bogaciej i dzieje się sporo (choć dziś akurat posucha "na mieście"), ale klimat lekko duszny i taki kanciasto niezgrabny pozostał. No trochę jest tak. Że, jak stworzą nową Ondynę (statek turystyczny), to nakleją na nią tak obleśną naklejkę z napisem i opisem, że grafik płakał jak projektował. Więc z Bydzi trzeba się wietrzyć. Jak najczęściej wyjeżdżać. To wtedy można tu żyć. Ale jest tu zdecydowanie coraz piękniej i odpowiada mi hawajskie tempo tego miasta.
Jest piątek, wieczór. Dzieci śpią, ja piszę, Piotr ogląda Hańbę. Jezu, mimo że mam tych lat już 34 i od dawna nie jestem uczennicą i studentką, to w piątkowy wieczór zawsze odczuwam taki nerw wyjścia. Że to czas na wyjście, spotkanie z przyjaciółmi, koncert, cokolwiek, byle wyjść z chaty. Jest nerw, nie ma sił. I z ochotą zostaję w chacie.

Moje koleżanki mówią mi dużo miłych słów na temat bloga i dodają, że, jak nie ma wpisu, to im przykro. Tłumaczę, że nie zawsze mam o czym napisać i ten post serdecznie im dedykuję.