Kamienie i sierść

Ostatnio miałam krótką rozmowę z koleżanką, która dała mi trochę do myślenia. Otóż zwróciła ona uwagę na to, że, jak wrzuca zdjęcie do sieci swojego dziecka w krzakach jagód, to od razu pojawiają się komentarze na temat bąblowca. A jak opublikuje zdjęcie gołej córki (półtorarocznej), to dostaje wiadomości, że zaraz to zdjęcie zobaczy pedofil i zbruka jej godność niecną czynnością. No i fakt. Za naszych czasów nie publikowało się gołych zdjęć w internecie, a wklejało do rodzinnego albumu. Bąblowca nie było, albo nikt o nim nie słyszał, więc wejście w leśne runo nie wymagało od nas mega odwagi. Wszystkie owoce zrywane w lesie, czy w ogrodzie babci jadłam z krzaka. Co więcej, jadłam nawożoną kupą sałatę z działki sąsiada, baa, pożerałam żwir z podwórka, osikiwany przez dzikie koty (tego moja mama nie lubiła). Rodzicie Piotra mają goldena, któremu strasznie wylatują włosy. Właściwie w pokoju leży podwójny dywan, ten prawdziwy i ten z sierści. Fela w szczególności upodobała sobie jedzenie z ziemi i ładowała wprost do ust kawałki oblepione psim włosiem (oprócz tego, wkłada sobie kamienie do ust i tu trzeba być bardzo uważnym). Klara natomiast przesiadywała w kuchni przy misce z wodą dla psa i moczyła w niej smoczek swojej butelki. I wkładała do ust. Na początku widok tych dwóch w tak doskonałej symbiozie z psem i jego zarazkami na maksa mnie przerażał. A potem przypomniałam sobie, jak to ja dawałam lizać swoją twarz psom i uznałam, że chyba im się nic nie stanie. Tak samo, jak planowałam, że dzieci nie będą jadły słodyczy, bo cukier i tak jest we wszystkim spożywczym (nawet w fajkach, ponoć). Ale weź to powiedz dziadkom. Uznałam, że jeśli mają się kitrać z dziećmi po kątach i futrować na nielegalu, to niech już to robią na moich oczach i wszyscy mają z tego przyjemność  (ja najmniejszą, fakt). Mam wrażenie, że Klara waży po tych wakacjach 60 kilogramów, a Fela 55, ale dla tych kilogramów radości, które zostały w Sanoku, warto było. Teraz mamy nad ich żywieniem pełną kontrolę i rzeczywiście ograniczamy cukier w ich diecie, by ich zęby nie zaczęły swojego życia od próchnicy. Choć a propos słodyczy, to mam fajną anegdotę. Koleżanki babcia, na wieść, że jej dzieci nie jedzą słodkości, dała im siatę łakoci z poradą dla matki na ustach: - Ty im dawaj cukier, bo on jest dobry na krzepliwość krwi! Pomyliło się biedaczce z hasłem, że cukier krzepi. Tak sobie myślę, że zamiast się stresować, czasem lepiej poluzować. Może jedynie, żeby zdjęć golasów w necie nie umieszczać, bo mogą się za kilka lat na nas srogo obrazić. I będą miały rację.