Jeśli nie jesteś mistrzem small talku, to go nie uprawiaj.

Fela zrzuciła mi wczoraj telefon z szafki nocnej i zbił się wyświetlacz. Tyle ze strat. Po zakończeniu naszych wielkich wakacji weszliśmy w wir spotkań towarzyskich, których końca nie widać. W piątek zaliczyliśmy wystawę pięciu fotografów bydgoskich w Towarzyskiej, która jest zapowiedzią targów mody Kramberry 7 listopada (polecam), a w nocy żegnałam wakacje z Jackiem Sienkiewiczem na Letnim Praniu Mózgu (o wow). W sobotę mieliśmy piknik na Wyspie Młyńskiej, w otoczeniu foodtracków, skrzynek i leżaków zamiejscowych oddziałów bydgoskich knajp. Od godz. 17 do 23 trwała tam bowiem kolacja amerykańska i można się było najeść hambiksów i innych przysmaków from USA. A wieczorem wielkie wyjście na dziesięciolecie ślubu naszych przyjaciół. To była piękna noc. Z tańcami do 3 nad ranem, pysznym jedzeniem (polecam Winnych Kucharzy z Cieszkowskiego), miłych spotkań. Nie wszystkie były jednak miłe. Napiszę o sytuacji, która mną wstrząsnęła, gdyż naprawdę dawno nikt mnie tak nie zaskoczył.
Otóż wyszłam na samotną fajkę i tam doszedł do mnie znajomy pary młodej. Zagaił o moją pracę w stylu: „A ty pracujesz tu i tu i robisz to i to?”. Odpowiedziałam, że tak. On dodał: - Bo Ty tylko to robisz. Na co ja znowu odpowiadam twierdząco, bo skoro wie, to co będę tłumaczyć.

- No ja bym tam nie mógł pracować.

Myślę sobie, ok, każdy robi to co lubi.

- No bo to przecież wolontariat jest. Lub półwolontariat. No ile ty tam zarobisz, to grosze są. 

Na chwilę odebrało mi mowę.

Hmmm, myślę sobie: właśnie wróciłam z dwumiesięcznych wakacji, podczas których byłam w domu z pięć dni. W czerwcu wyleciałam na babski, przedłużony weekend do Madrytu. Stać mnie na kino, teatr, książki, których kupuję ze dwie w miesiącu. Dwa razy w miesiącu wyjeżdżamy z Bydzi na weekend, by zwiedzać, wypoczywać, poznawać, jeść, odwiedzać przyjaciół. I fakt. Za to rzeczywiście nie zawsze musimy płacić. Często jesteśmy goszczeni. Bo mamy przyjaciół, z którymi się bardzo kochamy i szanujemy. I nie zadajemy sobie takich pytań. O kasę. Bo klasy nawet za największą kasę nie kupisz.

No, ale to to był tylko jeden taki niefajny incydent i wspominam tu o nim, jako o pewnej ciekawostce. Bo generalnie już o tym zapomniałam. Impreza była genialna. I jedzenie. Zwłaszcza Pavlova (bezowy deser, mający wszystkie desery pod sobą).

Dzieci wstały dziś przed dziewiątą, więc nie było dramatu. Poszliśmy na spacer, na Frymark (taki targ z eko jedzeniem) i na Wyspę Młyńską, by zjeść to, co kupiliśmy. Spotkaliśmy tam znajomych i chyba we wtorek pojedziemy razem na ostatnie tegoroczne kąpiele w Brdzie, do Janowa.

Dobry weekend to był. Wieczorem siedziałam z Klarą na tarasie, obcinałam zeschłe liście poziomek, a mała podlewała na sucho zioła swoją konewką. Bardzo przyjemny był to moment.
Udanego tygodnia.